Shën Pikëllima

(Fejton analitik)

Vitet nëntëdhjetë

s’është e lehtë të sillen ndër mend

divorci apokaliptik

moskokëqarja

bunkerizimi postmodern i qenies

me inerte të rreshkura folklorike

qytetari i ri psiko-social, i cili

me paracetamol dhe pak djathë

shtynte bukën e shtypur të drekës

duke nëpërdhembur pasazhe nga Cikli i Kreshnikëve

tek shatërvani në buzë

apo tek ushtari përjetë i panjohur

ndërsa bota vinte rreth e çark nesh

teksa rrekej të zvogëlohej sadopak

për të hyrë klandestine në vendin e shiponjave

mu në mes të eposit tonë heroik.

S’gjente derman operacioni Pelikan

mbi pelikanë suleshin ngado dhelpra fluturake

kafshonin, zhgërryenin

shkërmoqnin llokma

duke zhdukur gjurmët e krimit

kurse njerëzia vejevinin nëpër stacione

të largëta e të panjohura

duke sjellë bimë shprese

të cilat thaheshin sakaq

nën serën tonë pa fotosintezë

dhe të gjithë çmeriteshin me veten e tyre

sa afër peskemi qenë me lirinë

dhe kurrë s’e kemi ditur

ndoshta një orë me gomone

mbase edhe tre çerek ore

duke matur milje pas milje gjelbërimin

hapësirën përplot me lule rekujemi

nga kepi i Shpresës së Vdekur

deri në bregun e Kepit të Shpresës së Mirë

Vitet nëntëdhjetë

punëtorët e ndërmarrjes tipografike Mihal Duri

para se të linin amanet përvojën e tyre

tek kamerierët - tipografët dixhitalë të facebokut

tani shtypnin në letër tip

shtypin tipik pluralist

të një pluralizmi tipik

ndërsa rrugëve të Shën Pikëllimës

frynte era e mardhur e lirisë me kusht

dhe Tirana kryesisht mbarështohej

me hormone të huazuara

të cilat prodhonin një spermë sterile

më pas filloi klonimi intelektual

orvatje e zgjuar por pa pikë suksesi

kinse masa e duhur parandaluese

ndaj asfiksisë totale sociale.

Në trotuaret e vjetra

në rrugët magnetike tek ish Blloku

zuri të projektohej Europa e të shtunave

shërbim non stop njëzet e katër orësh

në shtatë ditët e javës

modeli i gjeneratës së re

ironike ndaj dijeve dhe idealeve historike

specia specifike e bardëve ekzotikë të turbofolkut

analistët pluridimensionalë të makiatos

industrialistët e rinj të urës së Lanës

politikanët e rinj gjithë etikë

ende sa pa veshur uniformën e laureatit të Harward-it

gazetarët e poetët e panumërt gaztorë

të cilët vetëm pak vite më vonë

do të uleshin këmbëkryq

midis odës së madhe të letërsisë shqipe

duke i lënë në këmbë, tek dera

të gjithë ata që do mëtonin të hynin paskëtaj.

Dhe ne që kaluam asokohe

përmes kataklizmës së madhe

tani në mesmoshë vuajmë gati të gjithë

nga stomaku i dendur keqas dikur

me çokollata Hilal

nga dhimbja e syve

nga anoreksia sociale pothuaj akute

pacientë pa shërim të rrasur shtrembër si pyka

në spitale endacakësh

pjella pa atdhe, fis dhe origjinë

të presuar nga lavdia e brezave paraardhës

dhe nga pasardhësit tanë koketë e arrogantë

të ngelur pa limfë

si pemë me rrënjë gjysëm të kalbura

në moçalishten e zymtë sociale

që kundërmon sparogë në ajrin e shekullit

të njëzet e njëtë.

3 tetor 2016