Pjesë nga krijimtaria poetike

Poezi nga libri "Nën hijen e pyllit urban"

Qiell i metaltë

Në degë një harabel i këndon qiellit të metaltë,

pranverë njëmijë e nëntëqind e tetëdhjetë e ca...

Fëmija projekton krahë kibernetikë prej fluturash.

Është mëngjes pranveror me travajet e zakonshme të stinës,

alumin pikojnë retë e ngrohura nga një diell i fshehur,

dhe mëngjesi rikthehet më pas në pasqyrimin e thukët,

të dy pasyrave që godasin njëra - tjetrën

me rrezet e të njëjtit diell.

Ka ecur koha, ka ecur fëmija në jetë,

madje tashmë flokët pothuajse i janë zbardhur krejt...

Harabeli tashmë është veçse një guralec

në shtigje kujtimesh të largëta,

qielli - një strehë pothuajse përherë e pasigurtë,

kalendarët e botës

tashmë shënojnë pranverën e vitit dymijë e shtatëmbëdhjetë.

Krahët kibernetikë të fluturave

janë kthyer në tentakula të pafundme,

kurse mëngjeset bëjnë apelin e zakonshën

me tingëllimin elektronik të orës digjitale,

aq sa e shkuara tashmë i ngjan legjendës.

30 mars 2017

Bie shi mbi shpirtin e makinave

Shiu është ingredient me përbërje vese

me përbërje rrezesh dhe komponentësh

të panjohur mirfilli industrialë

një mori bulash djerse mbi faqet e lëmuara

të makinerive zhurmuese

shpirti i lagësht i të cilave tymon pareshtur

në shpirtin tonë humanoid.

Gjithmonë baret

ngarend

rrëmon.

Në mbrëmje shiu ngjan i lodhur

mbështet bastunin mbrapa derës

dhe meket në vetmi.

Gjithë ditën të ka ndjekur,

ka qenë kudo ku ti ke shkuar

tani të bie të mendosh sesa pika vese ngjizin shiun

sa tinguj shkrepëtimash diellore

sa e sa mëngjese me lëpjetë

garniturë pranverore

sa shafran,

sa shafran dhe ajazmë e padukshme

të gjitha përzier në mikserin e erës së mëngjesit

të mëngjesit të erozionit të madh kapitalist

i cili tashmë nuk di më se ku të prehet…

Kacafytja e madhe

Kacafytet me ulurimë era në drurë,
përplasen degët, filizat përplasen,
në stërkala shkërmoqet rrjedha nën urë,
bie shi dhe hapësira zgërlaqet.

Dallëndyshet kacafyten nën tendë,
me harabelat që rrinë kot së koti,
mërgimit erdhën, çerdhen u kanë zënë;
kërkojnë t'i përzënë të zotërit.

Në rrugë furet kacafytja e madhe,
me shtyrje, me sharje, rropamë e mallkime,
dy kulishë të vegjël kacafyten në livadhe,
si sfidë ndaj botës së frikshme.

6 prill 2017

Makthi i kohës së ndërmjetme 

Mesnatë misterioze me makthe masonike,  

nën shi zbruhen gjurmët e mbrëmjes së shkuar,  

miroset në mirrë memoria mitike, 

dhe profetët sonte rrinë zgjuar.

Nga deti vjen shiu e zbrazet me vrull mbi tokë,  

kurora vetëtimash galdojnë mbi Sazan,  

Nostalgjia në zemër ka hapur një gropë,  

që mbushet me pikë si kazan.

Vallë sa borgje i kemi akoma vetmisë,  

të vuaj në vetmi vetmitare e vetmuar; 

në shi nëpër natë në detin e mërzisë,  

baret në kërkim të kohës së shkuar.

13 nëntor 2017

Parajsa të gjen në shtëpi

Diç do të ndodhë përherë në natyrë:

Jashtë lëndojnë kafshimet e shiut,-

Domosdo - nata është e vetmja mënyrë

për kumtin e ëndrrës së njeriut.

Nën strehë prehet një shkallë e metaltë.

Tingëllijnë pa prâ pika shiu mbi shkallë:
mirra të kujton një botë të përralltë,

kupa e moçme e vjeshtës është çarë.

Dhe rrjedhin ngadalë kujtime vjeshtore,

ngado mbi fushat e squllura në shi,-

parajsën në gjithë botën e kërkove,

pa e ditur që të vjen në shtëpi.

Apologjia e Edipit

Fle Edipi në shtroje dhe hapa trokasin mbi kalldrëmin e vjetër,
në Tebë heshtje e thellë - në gjumë kanë rënë të gjithë.
Shshsht! Erdhi ora. Baret në rrugë mallkimi i etërve të vdekur,
i etërve që u përdhosën nga bijtë.

Fryn era dhe lebra shënon me gjuhë tebanët e përgjumur;
erë e vakët, zefir në morinë e ditëve të përvëluara mjerane -
këtë natë pa ispatë mbi ujëra e fusha pahitet një pluhur,
sikur Hadesi shkund mbi botë një nallane.

Fli Edip. Me ty krejt mbretëria bën gjumin e mallkuar;
(fundja të ishe ndryshe s’te njihte historia) -
mallkimi të ndjek përjetë nga pas në gjumin e amshuar,
dyshoj n'se vlen apologjia.

12 prill 2018

Shi në Apolloni

Diell pranveror dhe bajame betoni të çara

Ka dymijë vjet që statujat vuajnë nga migrena,

Nga migrena dhe reumatizma,

As çaj jeshil nuk pijnë, as migretil.

Privohet fjala nga vetmia sublime

Bota nuk e kuptojnë të shkuarën asnjëherë,

Destinohet fjala të rikthehet në mermer të lëngët shiu gri,

Ndërsa ne të vdekshmit lajmë sytë me aurën e brishtë të histories,

Qeshim me vogëlsira të parëndësishme,

Nuk mund ta durojmë prognozën e fatit

Sipas parimit: Jeta është lëndim dhe që të jetosh duhet të lëndohesh,

Të lëndohesh nga mëngjesi në mbrëmje,

Në vetmi të shërosh plagët me shi mermeri gri

Çdo ditë,

Çdo ditë,

Dhe të mos përtosh të nesërmen të buzëqeshësh

Që të konfirmohesh se je gati për lëndimin e ri.

Në Apolloni bie shi i mermertë,

Por statujat vuajnë keq nga migrena

Nga migrena dhe reumatizma vuajnë,

Disa çalojnë natën mbi kockat e gurta

Baresin nga vetmia në vetmi.

Nuk i njohin vendasit e rinj,

as atdheun e tyre të parë nuk e njohin.

Morali

Morali është djathë i prishur,

drejtëz e lakuar në konvektorë të shumfishtë,

konektor i brishtë që lidh

copëza hajmalishë të botës bestyte,

pa objektiv.

Kredo e shpërndarë në aq shumë zota

banorë të hapësirës së askundit -

krejt të zgërlaqur nga përfytyrimi

i vobekët dhe miop.

Morali është si urina e qenit,

shenjë pa trup dhe qëndrueshmëri,

mjafton edhe vesa që ta zhbëjë.

E bartim moralin në supe gjithë jetën,

përballemi me brishtësinë e tij qelqore,

dhe dalldisemi si hedonistë të thekur

duke mbllaçitur copëzat e tij,

pastaj i pështyjmë,

qeshim me ironi,

qesëndisim,

si sojsëz.

Morali është kakërdhi,

pleh i rëndësishëm

për të balancuar pehashin acid

në gojën e tjetrit.

21 shtator 2016

Jahni me supë patatesh

Kur u rrit

kuq është zbehur

ditën tonë më në fund

mbush plot me karburant

në errësirën e pyjeve

fryn furtunë errëson diellin

teksa nata na mban së bashku

amnisti do të ketë plot për të kaluarën

në qoftë se dëshpërimi sjell mot me diell

dhe zemrat tona shëron më në fund

Patate

ne të fshehur poshtë hijeve të bananeve

do të ecim livadheve të harruara

ose do të lundrojmë në një det të huaj

ndërkohë që ora e ndryshkur e Tiranës

duhet të korrë bulëza të stërmëdha patatesh

rënë nga djersa e diellit

pas vapës së Hiroshimës

dhe korrjet e dashurisë fallike

tani do të qajnë bashkë me Ishtaren

sepse përfundimi i betejës

nuk kurorëzoi asnjë fitues

kurora mbeti mes pirgut

me patate

supë patatesh

jahni naziste

Eklogë ekologjike

Jashtëqitje kunadhesh,

kanë mbushur qytetin ngado;

poshtë shtyllave me limfë elektrike,

rrëzë pemëve me klorofil inkandeshent,

në trotuar, në lulishte, mbi stola -

në stacionin e autobusit,

rrinë në radhë jashtëqitjet

dhe udhëtarë të turbulluar

presin të kthehen në shtëpi.

Jashtëqitje kunadhesh,

mbështjellë me letër alumini,

në supermarkete shesin

deri pas mesnate vonë,

me çmime që luhaten

më parë se luhatja e bursës.

Jashtëqitje qelbësi

shesin në rrugë ca tregtarë ambulantë -

siç thonë,

vetëm sa për bukën e gojës.

Mall pa doganë,

pa faturë fiskale,

me barkod antihuman,

si njoftimet e gazetave

për vend pune vakant.

Fryn flladi i mëngjesit,

jashtëqitje kunadhesh ledhaton

kalimtarët e shastisur,

protagonistët e ditës së re,

të armatosur deri në dhëmbë me durim,

pasi kanë vrarë ditën ngjitur,

dhe atë pak përtej,

dhe atë tjetrën,

të gjitha gjithësej -

gjithë jetën.

Hija e pyllit urban

Në hijen e pyllit urban ka rënë nata,

ende furtuna vjen rrotull pa shteg,

re të zeza gjuajn me shtiza të gjata,

ideale të vdekura bien nëpër degë.

Zana e dhimbjes gjëmon me zë qiellor,

bën ftohtë, sa trishtim në këtë vis,

në pajatncë këndon gjeli ëngjëllor,

i ndarë me thikë të brumtë përmidis.

Mëngjesi nopran shtyn kohën në largësi

duke numëruar ecejake kotsëkoti,

do rrëshqasë mbi hartën tonë gjithësesi,

i shpejtë dhe i qashtër si një pikë loti.

Asgjë s’mund të thuash - s’ka më,

fjalët ngashërehen gjithandej si brumbuj,

shkretëtirë, toka të kripura, asgjë,

tufa shpresash që dergjen në grumbuj.

4 tetor 2016