Requiem për kujtesën

(cikël poetik në gegnisht )

 

Tiber Graku në ândrrën e Gajit

Në stil të âmël gegë

Medet, kaluen do vjet, o Gaj e unë në Tiber tretë,

kurkund n’nji breg s’kam dalë me pa as diell, as hânë,

n’ kllapi më dalin shpesh bashtina e ara shkretë,

gjithkah provincat qi t’mjerëve ua paç dhânë.

Kam mbet’ n’bujanë, nuk di çfarë stine âsht andej,

dhe për senat s’kam marrë mâ lajm qysh kur,

mendoj s’kanë mbetë n’ Romë për popuj mâ plebej,

ajme, t’mjerat krahina qi s’kanë mâ elb as grurë.

Nga dera e Grakut n’provinca presin rish njerëzia,

ajme, o Gaj, n’ Sardejë nevojën s’ta ka kush,

ndoshta n’ Forum të rrinë mbi krye, hem morti e lavdia,

a ndoshta Nazika, n’ Tiber ândrrat t’i përmbush.

Dy herë jam Tiber e jam kudo kah rrjedha shkon,

por, medet si s’më the njiherë si âsht Kornelë hyjnesha;

ajo nânë Grakësh, o vlla, veç marren s’ta duron,

kët’ porosi ma tha dikur, sa togën s’pari vesha.

Mâ shumë se rrjedha n’Tiber po m’ tret, o Gaj dyshimi,

se s’ka për të pasur kurrë mâ paqe Roma,

partitë kanë prijës t’smuet gjithherë nga njifarë krimbi;

primat i drejtë n’ u bâfsh e ke shpatën tek koka.

Nuk mundem mâ, o Gaj, gjithkah m’ ushtojnë veshët,

nga rrjedhë e Tiberit, llumi e vigmat e ksaj bote;

ndoshta do prehem ca, n’se zâni yt i breshërt,

do derdhet n’Kapitol, mbi ogurzij si hobe.

Mars 2016

Paskajore

N’paskajore s’ka mâ fërmim qiejsh pa skaj,

ka mot qi trajtat janë lidhë m’nji trajtë,

çdo gja âsht bukur, por ndoshta edhe njai

tis paskajor kish me e bâ mâ t’prâjtë,

rrjedhën e âmël qi frymon ndër shekuj,

ndër viset shqiptare krejt kudo kah janë,

kish me kânë bash vetë temjani n’tempuj,

n’tabernakull zâ qiellor kish me kânë.

Paskaj paskajores tash po i soset limfa,

limfa e rujetun âmël nga koha e lashtë,

si amforë e vjetër shkapërderdhë n’grimca,

shformohet n’ kujtesë me ritëm t’ avashtë.

Nëntor 2016

Bân ftohtë ...

Bân ftohtë, por bora s’ka me râ,

as kët’ stinë mi dhenat e mardhuna gjithkah,

n’jug fryma e detit pa prâ,

mî fushat e gjâna me amzën e Mesdheut hukat.

N’parzëm nji melankoli sa herë ma bjerr,

krejt paqen e ditve t’panumrueme qi ikin,

i vrazhdë m’fërgllon veriu nëpër terr,

si nji kalë që n’hon me galop e hedh eremitin.

Prej askundit ka me ardhë sosja tinëzisht,

kur s’e pret, kur s’e di, kur s’ta thonë,

pabesia fle n’urrejtje t’rafinueme krejt urtisht,

pret çasin e saj për me u bâ zezonë.

Nëntor 2016

Vjeshta e fundit trojane e Odiseut

Çastisi dhe kjo vjeshtë me shira e stuhi,

skaj fushës Eukrisë mi zall janë shatoret,

si n’atdhe gjithë fiset me plaçkë e me sinore,

tash dhjetë vjet i ha krypa e detit të zi.

Te zgavrat dergjen shpresat, apo shuhen prore;

s’ka ilaç për dhimbjen e fatosave të ri,

me angrra t’coptueme nga Hektor hyjnori,

dhe djelmnia e Trojës me zhgjeta mizore.

Janë djemtë e Mikenës, Itakës dhe Spartës,

djelmnia hyjnore nga Argosi, Eleuzina,

që vdesin n’mjerim pa Deus ex machina,

me plagët e malcueme prej skamit e lëngatës.

Baret Odiseu bregut plim me zgavra,

si kuaj të cofun - disa janë rrënue,

n’bark t’Poseidonit kanë për t’u mbarue,

shitue krejt nga lufta n’qymyr e kadavra.

Vjeshtë reumatizmale. Deti me erë e mnerë, pa Eros -

rreket të përlajë zgavra, shatore e kufoma -

me qindra histori stoike që do harrohen tevona,

përmbledhë thjeshtë në numra enigmatik në epos.

Vjeshtë 2010

Requiem për kujtesën

Babës tem, në vjetin e tij të 92-të të jetës

Që kur vuejtja kujtesën ta ka avanisë,

kaloi do kohë e val’ e detit s’del n’ breg;

s’e marr dot me mend se ç’galaktikë,

ta përgjëron nji lutje nëpër shteg,

t’joshjes s’apeironit qi tebdil,

në asgjânë e tij të fton atje me grep;

paj, medet, rrug’ e gjatë të heq në fill,

ku s’ka pemë, as hije veç gazep.

Ndoshta ktej je velur tash e ne s’e dimë,

janë më shumë qi t’presin në at’ botë,

shpirtna t’fikun, bjerrun mallit shqim -

bân të ikësh prapë e s’ikën dot.

Dhe lufton me muzgun qi dendsohet,

seç shikon dhe nuk e di se ç’âshtë,

ajme s’del në botë askush të shenjtërohet,

muzgun duke sprapsur tej në hânë.

Ajme s’del askush qi dritën prapë ta sjellë,

pak mehlem për avanisjen e kujtesës,

qi si fllugë e humbun nëpër shtjellë,

pezull rri mi hon mes jet-e-dekës.

Tash me mend e marr se si do jetë atëherë,

kur në shteg të zymtë nji ditë do jesh largue;

paj, këtë botë ma të vogël ke me e lânë - heterë,

të pafundme do ta gjesh ku do kesh shkue.

4 shkurt 2016

Lakedemonia

Ullishtat dhe rozgat janë kthye në qymyr kaherë,

vetmitare endet era mbi kolonadat e lashta,

tash çapin këtu veç turistë dhe toka âsht djerrë,

konform rregullave të ashpra.

Lakedemonas hyjnorë, njerëz të rregullit e ligjit!

Në Kretë, a në Delf, bash mirë askush s’e di,

me premtimin hyjnor Likurgu përjetë ju lidhi,

dhe vetë për ligjin ra fli.

Dhe ju spartanë fisnikë qi vdisnit për atdhe,

e mbajtët fjalën e dhânë për pesëqind vjet,

derisa Agjid Arkidamidi prej Plutit u bâ prè,

dhe prapë - secili në qesen e vet.

Prej atëherë, o lakedemonas qi bridhnit me leshnik,

kitonin e praruem athinas do ta shihnit me zili;

vetë Pluti i ndau njerëzit në skamnorë e pasanikë,

të ngopun dhe në uri.

Ullishta të reja tash ka prapë kso ane,

dhe era vjen vërdallë mi gurët e lashtë,

kolonadat dergjen përbri nji murane,

në vdekje të avashtë.

5 mars 2016