Bota e mbretërve magë

Bashkëbisedim në distancë

  Për D.

Ti s’mund ta dish çka ndodhur kur Zoti krijoi Edenin,

nuk mund ta dish se ç’pa njeriu i parë në Eden,

historia jote është udhëtim i përmallshëm e lot,

ndarje e pritje pambarim si në legjendën e Ago Imerit.

Vetëdija të ka gjetur në rrugë të largëta

me sytë nga e shkuara,

vetëdija jote po aq mistike sa krijimi yt,

sa ardhja jote në jetë, sa rruga jote në këtë labirint.

Është Eros dhe Thanathos dhe ky është fatpërcaktimi -

të gjitha qytetet dhe gjithë çka mbi dhè notojnë

në amzën e ëmbël të këtyre hyjnive efemere;

ujërat që rrjedhin, pemët, malet, fushat e molepsura,

valët e detit që ke parë nga frëngjitë e anijeve

në detet e panjohur,

mjegullat që ti i ke shquar

nga trenat e perëndimit në ikje,

mbi fantazmat e pemëve në toka të huaja,

stinët që marshojnë në skuadrilje treshe në ekran,

që nga historia e panjohur e Edenit

deri tek çdo supozim tjetër.

Ti s’mund ta dish çka ndodhur

kur Zoti rrafshoi Antlantidën,

Babiloninë, Sodomën, Gomorrën, Pompein,

kur e shtriu rërën në hapësira të pamata në Sahara,

kur oqeanet i dërgoi në të katër anët e botës,

kur Himalajet i ngriti në qiell dhe barkën e Noes

e ngjiti në një luginë të malit Ararat ...

Janë aq gjëra që asnjë pritje s’mjafton për t’i mësuar.

Pritja ime e pashembullt tani po ma kthen gjakun,

nga i kuq bozhuri në të kaltër shprese qiellore.

26 tetor 2016

Ca gjethe ...

Ca gjethe kanë mbetur në rrugë,

në rrugë gjethet i hodhi tetori,

i hodhi tetori me erëra si fugë,

si fugë me dhëmbë aligatori,

aligatori që rri në zemër si gungë,

si gungë që s’hiqet nga kraharori.

Kanë mbetur në shpirt ca dhimbje,

ca dhimbje që lindin të tjera,

të tjera që lindin prapë dhimbje,

prapë dhimbje që lindin ngahera,

që lindin ngahera me dhimbje,

me dhimbje që s’hiqet nga dera.

Ca gjethe në rrugë janë harruar,

harruar si poetë të braktisur,

fare të braktisur dhe të truar,

të truar ende në udhë pa u nisur,

ende pa u nisur për të shkuar,

për të shkuar në tokën e vidhisur.

E ftohtë meit është o mik lavdia,

lavdia e varur mbi kurmin e vdekur,

mbi kurmin e vdekur ku arpia,

ku arpia mes rropullive rri pleksur,

rri pleksur siç rri historia,

historia ku jeta është molepsur.

Mesnatë tetori

Hënë tetori, mesnatës rrëshqasin mjegullat

prapa pemëve të bardha, si fantazma eunukësh

që s’duan të bien në sy.

Nën presionin e heshtjes,

dëgjohet vetëm zhurma e brendshme e kokës,

me tinguj të mbytur ritmik, si gurë

që rrokullisen në thellësi të humnerës.

Në shtretër flenë persekutorët e ditës -

tani ndjen se si ajri i lagësht i natës vjeshtore

të shkërben me kumtin e lirisë …

Në shtretër flenë të gjithë vrasësit e djeshëm,

ndërsa viktimat e tyre,

dritën e fundit kanë marrë me vete në Had

për t’ua kthyer xhelatëve nesër.

Asgjë s’e prish qetësinë e kësaj nate,

veç kërcitjeve të lehta të dyerve të kujtesës.

Në gjumë janë hajdutët, mendjemëdhenjtë,

thashethemexhinjtë, snobët, poetët ...

Flenë të gjithë dhe duken më qiellorë

se asnjëherë tjetër, por këtë gjë ata nuk e dinë …

Në shkretëtirë flenë akrepat,

në oqean flenë radhë oktapodët,

flenë kobrat në selvë.

Natë tetori në gjithë botën,

çdo gjë e ndjen se është diku,

gjithësesi ecën apo fle.

Vetëm mjegulla rrëshqet gjithë druajtje,

thua se mos prish qetësinë …

Tetor 2016

Bota e mbretërve magë

Mbretërit magë sfidojnë shkretëtirën,

zilkat e deveve të tyre tringëllojnë mbi duna.

Njerëzimi, si thnegla - me vegla, pa vegla,

po e kthen rruzullin në një portokalle të qëruar.

Ekosistemi ynë do të durojë edhe ca oreksin,

pastaj thneglat do mësohen të rrojnë me helmin.

Dhe vetë mbretërit magë do të sfidohen

nga shkretëtira pa limit pastaj.

O mbretër magë! O mbretër, o mbretër magë!

Tregojini botës ç’keni parë,

që bota mos ta shohë me sytë e fëmijëve tanë.

Tregojini botës për vetminë

në hapësirën mortume ku dunat grinden me erën.

Tregojini botës për dallgëzimin e trishtuar

të rërës nën dorën e thatë të erës.

16 tetor 2016

Bota e mbretërve magë

Mbretërit magë sfidojnë shkretëtirën,

zilkat e deveve të tyre tringëllojnë mbi duna.

Njerëzimi, si thnegla - me vegla, pa vegla,

po e kthen rruzullin në një portokalle të qëruar.

Ekosistemi ynë do të durojë edhe ca oreksin,

pastaj thneglat do mësohen të rrojnë me helmin.

Dhe vetë mbretërit magë do të sfidohen

nga shkretëtira pa limit pastaj.

O mbretër magë! O mbretër, o mbretër magë!

Tregojini botës ç’keni parë,

që bota mos ta shohë me sytë e fëmijëve tanë.

Tregojini botës për vetminë

në hapësirën mortume ku dunat grinden me erën.

Tregojini botës për dallgëzimin e trishtuar

të rërës nën dorën e thatë të erës.

16 tetor 2016

Requijemi i shkretëtirës

Shkretëtir’ e gjorë, hesht përjetë nën qiellin pa re,

kalojnë stinët mbi të dhe s’i sheh,

kalojnë zogjtë mbi të dhe s’i njeh,

nëpër rërë rreth e rreth shikimin mpreh,

natën ftohet - ngrin dhe ditën nxeh …

Shkretëtir’ e gjorë, hesht përjetë nën qiellin pa re.

Rërë pafund në Nevada, Sahara, Grand Viktoria,

rrëshqet rëra nëpër rërë si pikë loti,

ndonjë akrep baret jerm kot së koti,

hapësirë e mjerë gjer tek Zoti,

e djeg vapa dhe po aq e ngrin i ftohti ...

Rërë pafund në Nevada, Sahara, Grand Viktoria.

Era fryn mbi shkretëtirë - era fryn e lirë, e lirë...

S’ka asgjë, s’ka asgjë, s’ka asgjë ...

Natë e ditë jehon nga toka veç një zë,

si një shpirt i lirë që trupin sapo lë ...

Shpirt’ i vdekur pezull rri përjetë mbi të ...

Era fryn mbi shkretëtirë - era fryn e lirë, e lirë ...

Tetor 2016